26-06-2017
Er zijn mensen die hun tuin wat groter maken dan officieel is toegestaan. In de meeste gevallen betreft het strookje grond van de gemeente waar de gemeente niets meedoet en dat gemakshalve maar bij de tuin wordt getrokken. Als de gemeente op een bepaald moment aan de bel trekt wordt er soms een beroep op verjaring gedaan.
Het is een lastige juridische materie. Je kunt namelijk eigenaar worden van andermans grond door verjaring. Na verloop van 10 jaar kan dit geschieden als de verkrijger te goeder trouw is. Dat is eigenlijk nooit het geval. In het kadaster kun je immers nagaan waar de eigendomsgrens ligt en als er discussie is kan iemand van het kadaster langskomen om de grens te bepalen. Als je niet te goeder trouw bent kun je echter ook na 20 jaar eigenaar worden. De rechtspraak stelt daarvoor de nodige eisen. Zo moet onder andere duidelijk zijn dat de werkelijke eigenaar uit de gedragingen van de ander heeft kunnen begrijpen dat deze pretendeert rechthebbende te zijn. Juridische taal!. Er moet sprake zijn van “bezit” dat veel verder gaat dan het poten van plantjes en onderhouden als tuin. Een feitelijke afscheiding bijvoorbeeld door een hek kan daarbij de doorslag geven. Maar het blijft raar dat je eigenlijk een stukje land van een ander kunt afpakken dat na verloop van tijd jouw eigendom wordt.
De Hoge Raad heeft zich in een vrij recente uitspraak over dit laatste uitgelaten. Het lijkt erop dat de Raad met enige spijt erkent dat de wet eigendomsverkrijging door verjaring mogelijk maak. Er is namelijk aan de uitspraak een overweging toegevoegd waarin staat dat een persoon die een zaak in bezit neemt en houdt wetende dat een ander daarvan eigenaar is onrechtmatig handelt. Langs die weg zou ondanks de verjaring toch weer kunnen worden gevorderd dat het stukje grond weer aan de benadeelde in eigendom wordt overgedragen.
Nieuwe mogelijkheden misschien voor hen, die hun eigendom zijn kwijtgeraakt.
